2e week vrijwilligerswerk

Zondag 20 december. We gaan vandaag zwemmen met de kids van Donna. Zij heeft vandaag haar laatste dag. Eerst krijgen we het weeshuis te zien. Erg mooi gebouw dat is gefinancierd door de staat. De staat is echter vergeten dat personeel ook wel nodig is. Er is 1 manager aangesteld, maar die lamzak is er nooit. Verder is er 1 vrouw om te koken en dat is dan ook het enige dat ze doet. Donna is dus eigenlijk de enige die de kids wat aandacht geeft. Toch zijn het erg braven nette kinderen. Ze hebben waarschijnlijk zichzelf onderling zo goed opgevoed. Met +/- 30 kinderen in een bestelbusje en wij in de tuctuc gaan we naar het meer. Daar hebben de kids eerste een paar uurtjes gewoon lekker rustig gelegen en eentje heeft er wat gevist. Een van de kids heeft me geleerd om tot tien te tellen in het Khmer. De tuctucdriver speelt vandaag wat voor tolk, zodat Donna precies weet wat de kids echt willen. Ze krijgen rijst met kip en kikkerbillen. Terwijl ze aan het eten zijn, zien we mooi een slang achter een kikker aan zitten. Na het eten gaan ze zwemmen en vinden het geweldig. Hierna gaan we nog met een boottochtje naar een klein eilandje. Op het einde van de dag neem ik afscheid van de kids en Donna.
Op zondagavond kom ik Chris tegen in Pubstreet. Met hem een hele gezellige pot bier gedronken en in de tussentijd zien we mooi de traditionele Cambodjaanse dansen (kan ik deze weer van mijn to do lijstje afstrepen). Chris wil van West naar Oost Amerika gaan fietsen om geld op te halen voor het schooltje waar we werken.
Zelf heeft hij geen rooie cent (werkt zelfs in zijn guesthouse), maar wil toch zoveel mogelijk voor een ander betekenen. Op maandag gaan we weer naar school. Hier kom ik er trouwens achter dat de Khmerleraren geen vrijwilligers zijn, maar een loon ontvangen van school. Hiervan kunnen ze dan hun studie betalen. Pien houdt zicht steeds meer en meer bezig met de lesmethodes. Goeie zaak. Er moet wat lijn in komen. Zeg een paar leerlingen tekstboek let’s go 2 toe, maar dit wordt achteraf toch anders. We gaan de hele school voorzien van boeken. Er zijn veel te veel leerlingen die geen boek hebben. De boeken blijven wel eigendom van de school.
Het 2e en 3e lesuur vervallen vandaag ineens. We gaan met z’n allen zand rijden naar het voetbalveld. Er is 1 kruiwagen en verder zijn er wat eigengemaakte „brancards“ en opengesneden cementzakken. Het lijkt voor geen meter op te schieten, maar het is leuk om te zien hoe alles en iedereen bezig is. Zelfs de khmerleraren moeten meedoen, want ik doe ook mee, dus ze hebben geen keuze. Op een gegeven moment worden de zandbergen echter toch kleiner en kleiner. Op het einde van de middag komen er nog +/- 10 Australiers „helpen“. Tenminste 3 helpen er echt, de anderen vinden het wel leuk voor de foto’s en doen eigenlijk niet zo veel. De volgende dag komen alleen deze 3 dus ook terug, de rest niet. De lessen gaan vandaag wel gewoon door. Op woensdagochtend ga ik met Pien kijken bij het oorlogsmuseum. We krijgen „gratis“ rondleiding van een oorlogsslachtoffer. Hij heeft een keer of 4 op een mijn gestaan en is aantal keer beschoten. Hij laat al zijn verwondingen zien, waarvan het halve been dat hij mist het indrukwekkendste is. Zijn vrouw is 4 jaar geleden nog gestorven door een landmijn. Jaarlijks sterven er nog duizend mensen in Cambodja door de landmijnen. In de oorlog hier in Cambodja is heel veel „2e hands materiaal gebruikt“. (bijvoorbeeld uit de 1e en 2e wereldoorlog). Dit museum had dus eigenlijk tijdens de oorlog kunnen bestaan, zo ontzettend oude spullen zijn er allemaal gebruikt.
Dan naar school. Hier krijgen we bezoek van Maria, Anja, Eva + ouders en Marianne. De 1e les wat geimproviseerd met een nieuwe assistente, want m’n vaste assistenten zijn er niet. De andere lessen spoor ik de khmerleraar (Sorin) aan wat op te schieten. Hij heeft voor iedere les hele grote plannen, maar blijft dan meestal toch bij onbelangrijke dingen veel te lang hangen, zodat hij nog niet eens halverwege het geplande komt.
Gaat vandaag beter, maar moet hem wel wat op blijven jagen. 3e les wordt ik weer op een hele rare nep Amerikaanse manier begroet door studentleraar. Erg grappig. Met deze groep (wat ouderen) krijg ik steeds leuker contact. Doen vandaag ook nieuw spel. Ze staan in een rij van 10 en aan de achterste laat ik een letter zien. Deze moet hij/zij dan met een vinger op de rug van de voorganger schrijven en zo verder. De voorste schrijft vervolgens de letter op het bord. Het gaat veel vaker fout dan goed, maar ze vinden het prachtig. Met de tuctuc naar huis wordt ook steeds leuker, je ziet steeds meer bekenden onderweg. Echt heel leuk om vanuit een of andere hoek in 1 keer je naam te horen. ‚s Avonds met een groot gezelschap gegeten bij de Vietnamees. Alle vrijwilligers + ouders Eva + Marianne. Marianne is hier samen met haar partner om een jaar lang te werken voor het eigen weeshuis van Pure. Hiervoor hebben ze beiden hun baan opgezegd. Respect. Vanaf 1 januari zal dit weeshuis in Siem Reap zijn, vandaar dat Marianne hier was om naar een huurhuis voor de kids te zoeken.
Wat gaat de tijd toch snel, het is al weer donderdag. Op school wordt er hard gewerkt aan het voetbalveld en het kantoortje voor de directeur en onderdirecteur is ook al bijna klaar. Lesgeven gaat lekker vandaag, al baalde ik wel van de khmerleraar. Terwijl ik met de kinderen bezig was, was hij een tekening op het bord aan het maken en het in het laatste uur zat hij achterin wat populair te doen. Ik vond dit niet leuk en heb hem dit ook wel (op een aardige rustige manier) duidelijk gemaakt. Hij lijkt af en toe zelf nog wel een kind. Ik vind het zelf ook leuker om te keten, maar volgende week hebben ze wel de testen! ‚s Avonds ga ik ff alleen eten. Kom in gesprek met een Zwitsers meisje. Ze vindt het hier erg leuk (en thuis haar werk etc niet zo) en wil misschien hier wat langer blijven en wat vrijwilligers werk doen. Geef haar wat info en ik denk dat ze er echt iets serieus mee gaat doen. Mooi. Op het einde van de avond met het thuisfront gebeld. Dat lukt morgen met kerst misschien niet. Eerste Kerstdag: Gewoon werken vandaag. In de tuctuc zit een heel zielig arm ventje. Ik durf mijn ijso niet bij hem op te eten en geef hem aan dat manneke. Wat was dat ventje blij! Ik heb nog nooit zo’n lekkere ijsco (niet) op. Op school tracteren we de kids wel allemaal op fruit, maar besteden verder geen aandacht aan kerst. We zitten hier in Cambodja en als buitenlander moet je je gewoon aanpassen. De allerkleinsten geef ik allemaal een kleurplaat (zelfs m’n assistente wil er een). Dit is het moment dat ik hier voor het eerst in Cambodja in paniek ben. Er zitten wat extra kinderen in de klas! Als ik er nu nog maar genoeg heb!! Ik kan maar tot 19 tellen in het Cambodjaans en dat vond ik wel ruig bij de copyshop, Anders had ik er voor de zekerheid wel meer gedaan. Gelukkig ik heb er echt precies genoeg. Later krijg ik van mijn assistente nog een mooie tekening die ze thuis heeft gemaakt en van de andere assistente een zelf gemaakte papieren bloem In het 2e en 3e uur weet de Khmerleraar nu wel wat gasgeven is. Al gaat hij nu wat te snel, wat ten koste gaat van zijn (al niet zo beste) uitspraak. Corrigeer hem (snel) wat en op het einde van de lessen kunnen we nog een spelletje doen. Het is telkens een duel tussen jongen en meisje en de verliezer moet de tegenstander een banaan voeren. Dat schijnt hier nogal wat te betekenen. Om even DE SBS6 term te gebruiken: „het was hilarisch“. Aan het einde van de 2e les krijg ik ook nog een armbandje van een leerlinge. Op het einde van de middag kijken we nog even naar de officiele opening van het voetbalveld en het afscheid van Caroline. Caroline gaat ons helaas verlaten. Kerstdiner ‘s avonds met alle vrijwilligers (ook Jan en Joris) en fam den Hartog bij een leuke Franse tent. Later nog een bierke gedaan in de stad en later in een hele foute tent.